البته جواب اصلی این سوال «نمی دانیم!» و «چه اهمیتی دارد؟» است! اما پاسخ های فرعی نیز به این سوال داده اند.
خیلی به ندرت کسی پاسخ این سوال را اینطوری داده است: «با سلاح روز می جنگند!» و اغلب گفته اند که ایشان با شمشیر خواهد جنگید. اما مگر شمشیر در برابر سلاح اتمی شانسی دارد؟ این سلاح ها چه می شود؟

از برخی احادیث معلوم است که پیش از ظهور امام سلاح ها نابود می شود. چون در روایت آمده است:
«شب یا روزی که فرمان ویرانی آمد، آنان (قدرتمندان زمان) را چنان در هم می کوبیم که انگار دیروز وجود نداشته اند» (1)

برخی معتقدند که احتمالاً پیمان صلحی باعث می شود که استفاده از این سلاح ها ممنوع باشد و در سطح بین المللی هم همه مفهوم «ممنوع» را درک می کنند و هیچ کس از سلاح کشتار جمعی استفاده نمی کند. البته ما که چشممان آب نمی خورد! (2)

برخی نیز معتقدند در جنگ جهانی سوم، مردم تمام سلاح ها را بر سر هم می ریزند و جنگ جهانی چهارم با چوب و چماق خواهد بود! (3)
برخی هم معتقدند که امام با سلاحی می جنگد که کسی دست و دلش نمی رود به سلاح خودش دست بزند! سه سلاح مهم: هراس، مومنان، فرشتگان! 

می ترسیم! (13+)
پیشنهاد می کنیم کسانی که بیماری قلبی دارند و  نوجوانان زیر 13 سال این قسمت را مطالعه نکنند چون حاوی نکات ترسناکی است! از ما گفتن بود!

هراس:
خداوند به یاران حضرت مهدی و پیروان ایشان، وعده ی پیروزی داده است. لشکری که می داند شکست نمی خورد و دشمنی که می داند در برابر این سپاه است، چه حالی دارد؟ حالا این را هم در نظر بگیرید که دشمنان حضرت مهدی (عج)، کافران و خدا نشناسان هستند. کسانی که چون پشتیبان بزرگ و مهربانی چون خدا ندارند همینطوری در شرایط عادی می ترسند، چه برسد در برابر کسی قرار بگیرند که می دانند مرگ و زندگیشان دست اوست! (4)

حالا فکر کنید این لشکر هراسان ترسان در برابر کسانی قرار می گیرند که شمشیرهایشان را خدا با نام خودشان و پدرشان زینت داده است و کادو پیچ شده از آسمان فرستاده است! (5) تازه نقش پررنگ و الهی زره رسول خدا و شمشیر برهنه ی ایشان در دست قدرتمند حضرت بقیة الله (ارواحنا له الفداء) را در هم نظر بگیرید! (6)

مومنان:
یادتان هست از 313 مردی گفتیم که جنگاوران روز و زاهدان شب اند؟ اینها در سپاه امام هستند دیگر! تازه قدرت ایمانشان قلب آنها را مثل پاره های فولاد کرده است و قدرتشان به اندازه ی چهل مرد است! (7) چرا اندازه ی چهل مرد است؟

اولاً: می دانند حق اند و خدا با آنهاست! چی بالاتر از این؟
ثانیاً: این ها سربازان مخصوص امام زمان (عج) هستند! فرمانده شان را به هیچ زر و به هیچ دنیا و به هیچ چیز بالاتر از آن نمی فروشند! قرنها منتظر مانده اند بیاید که باطل را بشورند و بوی خدا را جاری کنند، حالا معلوم است که با جان و دل می جنگند.
ثالثاً: اینها نه تنها حواسشان به جنگ است، دور امام هم مثل پروانه می گردند که مبادا خراشی بردارد و جانشان را برای امام می دهند.
رابعاً: بابا اینها کسانی هستند که پیامبر (ص) از آنها با عبارت «دوستان من» یاد کرد، کسانی که خدا را واقعاً می شناسند و در شب عبد اویند و  در روز سرباز او! خلاصه آخر ایمانند! (8)
خامساً: باز هم بگویم؟!
لب مطلب: این لشکر دشمن خدا را به رسمیت نمی شناسد!

فرشتگان:
اگر تا به حال فرشته ها را ندیده اید و مطمئن نیستید که جن ها سم دارند یا نه، شُدید عین خود ما! اصلاً همین که نصف آدمها (و فراتر از آن) فرشته ها و جن ها را ندیده اند و یکهو در سپاه امام زمان (عج) می بینند – شاید هم نمی بینند!- برای در رفتن از میدان جنگ کافی است مخصوصاً اگر کسی طرف مقابل امام باشد و خشم فرشته ها را هم ببیند!

جالب، نحوه ی جنگیدن این فرشته هاست، کسی تا به حال دیده یک فرشته چه کارهایی می تواند بکند و چطوری می جنگد؟ اصلاً کسی می تواند فرشته ها ببیند؟

تازه! این فرشته ها، همه فرشته های معمولی نیستند، دو تا از فرشته های مقرب خداوند، حضرت جبرئیل امین (ع) و حضرت میکائیل (ع) هم هستند و در سمت راست و چپ امام می جنگند. (9)

آخر سلاح! (+18)

حضرت سلیمان، انگشتری داشتند که با آن جن ها را به خدمت درآورده بودند و حکومتشان را اداره می کردند، حضرت موسی (ع) عصایی داشتند که کار مشابهی می کرد و دیگر پیامبران هم برای اداره ی قوم خود وسایل مختلفی داشتند. حالا این وسایل کجاست؟ دست امام زمان (عج) و مطمئن باشید اگر لازم شود در زمان قیام هم از آنها استفاده می کنند.

البته ی همه ی این سلاح ها ترسناک نیست. امام سنگی را به همراه دارند که برای حضرت موسی (ع) بوده است و قوم بنی اسرائیل به وسیله ی آن سیراب می شدند و غذا می خوردند. به نظر می رسد کسی در سپاه امام زمان (عج) نیاز به کوله پشتی تغذیه ندارد!


این را حتماً بخوانید!
ترسیدید؟ ما که از اولش گفتیم ترسیدیم! ترس ما از این است که مقابل امام باشیم. البته از سلاح هایش می ترسیم ولی بیشتر می ترسیم که گرفتار نارضایتی خدا شویم. از این می ترسیم که در سپاه امام نباشیم و رأفت و مهربانی امام شامل ما نشود بلکه خشمش گریبان ما را بگیرد. ما حسابی می ترسیم بیشتر از هر چیزی از خودمان!

خدا کند در سپاه امام باشیم. (ان شاء الله)