نمی دانم چقدر اهل کوهنوردی هستید؛ امّا اگر تا به حال از کوهی صعود کرده باشید می دانید که بالا رفتن و به قله رسیدن، تازه نصف راه است و چیزی سخت تر از بالا رفتن هم وجود دارد: «پائین آمدن» که با خطر سقوط همراه است. در برخی از کوه ها، گاهی اوقات، آنقدر شیب دامنه تند است که کنترل و هماهنگ کردن پا و دستمان را از دست می دهیم و تا لبه ی کوه بطور کاملاً ترمز بریده می دویم؛ همین جا بایستید و تصور کنید در لبه ی کوه و در حال سقوط هستید: اگر حق انتخاب داشته باشید، به شاخه ی تنومند یک درخت آویزان می شوید یا به گیاهان خودروی کنار کوهپایه چنگ می زنید؟!

زندگی نامه مختصری از دکتر جلیلی